امام جعفر صادق علیه السلام  به شخصی فرمود که: 

«اى حسین! آیا برادران دینى خود را دوست مى‏ دارى؟» 
عرض کردم: آرى. 
فرمود که: «به فقراى ایشان نفع مى‏ بخشى؟» 
عرض کردم: آرى. 
فرمود: «بدان و آگاه باش! که بر تو واجب است که دوست دارى هر که خدا را دوست مى‏ دارد. و به خدا سوگند که به یکى از ایشان نفع نمى‏ بخشى تا آنکه او را دوست دارى. آیا ایشان را به منزل خویش مى‏ طلبى که ضیافت کنى؟»
 عرض کردم: آرى، چیز نمى‏ خورم، مگر آنکه دو کس و سه کس و کمتر و بیشتر از ایشان با من است.
حضرت صادق علیه السلام فرمود: «بدان که فضل ایشان بر تو از فضل تو بر ایشان بزرگ‏تر است».

عرض کردم که: فداى تو گردم! طعام خویش را به ایشان مى‏ خورانم و منزل و فرش خویش را پایمال ایشان مى‏ گردانم و با وجود اینها فضل ایشان بر من بزرگ‏تر است؟ 
فرمود: «آرى؛ زیرا که ایشان چون در منزلت داخل شوند، با آمرزش گناهان تو و آمرزش گناهان زن و فرزندان و تابعان تو داخل مى‏ شوند، و چون از منزلت بیرون روند، با گناهان تو و گناهان عیال تو بیرون مى‏ روند».

حضرت صادق علیه السلام می فرمایند:
 «هر که برادر خود را در راه خدا طعام دهد، آن قدر از اجر از براى او باشد؛ مانند آنکه فئامى از مردم را طعام دهد». عرض کردم که: فئام چیست و چه قدر است؟ فرمود: «صدهزار نفر از مردمان».

سدیر صیرفى روایت کرده است که: حضرت صادق علیه السلام به من فرمود که: 
«چه چیز تو را منع کرده است از آنکه در هر روز بنده‏ اى را آزاد کنى؟» عرض کردم که: مال من تاب این را ندارد. 
فرمود که:
«هر روز مسلمانى را طعام مى‏ دهى، چنان است که بنده‏ اى را آزاد کرده‏ اى». 
عرض کردم که:
آن مسلمان توانگر باشد یا پریشان؟ 
راوى مى‏ گوید که: حضرت فرمود: «به درستى که توانگر نیز گاهى خواهش طعام دارد».

پی نوشت:تحفة الأولیاء (ترجمه أصول کافى)، ج‏3، ص510و511.