ریا و ریاکاری از صفات مذموم در آیات و روایات است که بشدت از آن نهی شده و وجود آن در شخص ثواب اعمالش را ضایع می کند.

پیامبر اکرم (ص) در نکوهش ریاکاری می فرمایند: «واى بر کسانى که دین را وسیله کسب دنیا مى کنند و با زبان نرم خود در برابر مردم به لباس میش در مى آیند، گفتارشان از عسل شیرین تر است و دل هایشان دل گرگ است. خداوند متعال مى فرماید: آیا به [رحمت] من غرّه مى شوند؟!»

امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «چه زشت است که آدمى باطنى بیمار و ظاهرى زیبا داشته باشد!»
پیامبر اکرم (ص) همچنین، فرموده اند: «سخت ترین عذاب را در روز قیامت کسى دارد که مردم او را آدم خوبى بدانند ، اما هیچ خوبى و خیرى در وجود او نباشد.»

همان حضرت (ص) می فرمایند: «خداى سبحان مى فرماید: همانا من بى نیازترین شریکم. پس، هر که کارى بکند و کسى جز مرا در آن شریک گرداند من از آن کار بیزارم و از آنِ کسى باشد که او را شریک من قرار داده است.»

و نیز فرموده اند: «خداوند عملى را که در آن به وزن ذرّه اى ریا باشد نمى پذیرد.»
به تصریح روایات فرجام و عاقبتی بد در انتظار ریاکاران است.
پیامبر خدا (ص) فرمودند: «دوزخ و دوزخیان از دست ریاکاران فریاد بر مى آورند.» عرض شد: اى رسول خدا! دوزخ دیگر چرا فریاد برمى آورد؟! فرمودند: «از گرماى آتشى که [ریاکاران] با آن عذاب مى شوند.»


پی نوشت ها:
تحف العقول
مستدرک الوسائل
میزان الحکمه

::
:: مرتبط با: زیره ذره بین , قرآن واحادیث ,